In de publicatie Op weg naar inclusief onderwijs…met thuiszitters! onderzoekt Hanneke van Noort een andere kijk op thuiszitten door inzicht te bieden in factoren die nu belemmeren dat een goede aanpak tot stand komt. De publicatie biedt concrete handvatten om te komen tot een gedeeld begrippenkader, zicht op álle gemiste onderwijstijd en een meer integrale werkwijze.
Registratie voor reactie
Ze brengt daarvoor allereerst typen ‘thuiszitten’ in kaart. Conclusie: dé thuiszitter bestaat niet. Sommige leerlingen tellen wel mee in cijfers, andere missen veel onderwijstijd zonder formeel als thuiszitter te gelden. Onder andere door dit soort definitiekwesties gaan thuiszitters ‘dolen door de domeinen’. Bovendien laten officiële cijfers hierdoor slechts het topje van de ijsberg zien.
Een betere gezamenlijke registratie (gemeenten, samenwerkingsverbanden en scholen) van alle soorten verzuim in combinatie met een gezamenlijk plan van aanpak voor opvolging van verzuim is een randvoorwaarde voor een dekkend aanbod en tijdige ondersteuning, stelt Van Noort. Alle verzuim verdient aandacht. In dit verband wordt ook het onderzoek van Ingrado naar het belang van goede telling (2023) genoemd.
Lef en durf nodig
Het organiseren van onderwijs en ondersteuningsaanbod waarmee kinderen en jongeren gezond kunnen opgroeien, begint volgens Van Noort met een gezamenlijke visie en verantwoordelijkheid. Daarnaast gaat het om versterken van de basis op schoolniveau, tijdig plannen maken op kindniveau, met ondersteuning ‘erbij’ (niet verwijzen of ‘wegadviseren’) en het benutten van ruimte in regels waar dat nodig is. Het slim combineren van dit soort elementen leidt tot een integraal en inclusief aanbod. Dit zogenaamde onderwijszorgcontinuüm is volgens Van Noort geen einddoel, maar een haalbare tussenstap op weg naar inclusief onderwijs.