Flink wat inspiratie nog aan het eind van het jaar. Borrelend van ideeën kwam ik terug van een bijeenkomst bij de MBO Raad waar het terugdringen van voortijdig schoolverlaten op de agenda stond. Allerlei mooie en interessante bijdragen kwamen voorbij, maar de meeste indruk maakte die van JOBmbo (dé landelijke jongerenorganisatie die mbo-studenten een stem geeft in het onderwijs, zoals ze zichzelf omschrijven). Wat een toppers in dat bestuur! Zij kunnen zo goed aangeven wat er nodig is om voortijdig schoolverlaten te voorkomen. Zoals ‘betrek de talenten en ervaring van studenten in het onderwijs dat zij volgen’.
Een student die al kan coderen komt niet naar de computerles aangezien die weinig nieuws bevat. Het verzuim stapelt zich op en vormt uiteindelijk een van de redenen om een heel jaar te moeten overdoen. Een studente met een diploma Cambridge English kreeg geen vrijstelling voor het vak Engels. Met grote tegenzin volgde zij de lessen. Waarom de expertise van deze studenten niet benutten in plaats van ze te negeren? Waarom hen niet een bijdrage laten leveren aan het onderwijs zodat studenten die meer moeite hebben met het vak door hen ondersteund kunnen worden? En ‘de voorlopers’ daarmee in staat stellen zich op ander vlak verder te ontwikkelen.
En al veel vaker genoemd: meer flexibiliteit in de vorm van meerdere instroommomenten zou zo enorm helpen om studenten na een verkeerde studiekeuze gemotiveerd en in beeld te houden. En nog verder dromend zou het ook studenten die helemaal zijn uitgevallen kunnen helpen vakken naar keuze te volgen op het mbo. Zou het niet geweldig zijn als zij zich ook op deze manier kunnen blijven ontwikkelen? Dit zou bovendien een fijne extra optie zijn in de gereedschapskist van de doorstroomcoaches.
Het gaat ook om een cultuurverandering bleek luid en duidelijk uit de bijdrage van JOBmbo. De cultuur van ‘omgaan met elkaar’. Georganiseerd contact is nog geen relatie, benadrukten de studenten. Het gaat om écht contact. De studieloopbaanbegeleider die, nadat een student naar een begrafenis is geweest, vraagt hoe het geweest is. Of de mentor die even belt als een student twee dagen ziek is. We wisten het natuurlijk als lang, maar het kan niet vaak genoeg herhaald worden: studenten zien en waarderen, hen het gevoel geven dat ze ertoe doen en daarnaar handelen. Dat is wat studenten nodig hebben. Net zo nodig als lekkere tosti’s in de kantine zoals een van hen aangaf.
Wat zou het mooi zijn als we in het nieuwe jaar de handen meer ineen kunnen slaan met de jongeren. Zij kunnen ons de oplossingsrichtingen wijzen. Dat blijkt keer op keer. Laten we daar nu eens echt naar gaan luisteren. Laat dat ons voornemen zijn voor 2026.
De feestdagen zijn in zicht, evenals wat vrije tijd om samen te zijn met onze geliefden. Ik wens jullie veel warmte en voor het nieuwe jaar veel inspiratie en energie.