Nu Nederland zich opmaakt voor de gang naar de stembus en we overspoeld worden door debatten en interviews, vraag ik me af: waar blijft het gesprek over jongeren, over kansengelijkheid, over onderwijs? Misschien komt het doordat ik niet alle debatten volg, maar ik vind het akelig stil op deze thema’s.
En dat in een tijd waarin menigeen de noodklok luidt. Recent nog door het Kinderrechtencollectief dat voor het tweede jaar op rij onderzocht hoe goed Nederland de adviezen van het VN-Kinderrechtencomité opvolgt. Onvoldoende, concludeert het collectief.
De kansenongelijkheid onder kinderen neemt flink toe: 1 op de 28 Nederlandse kinderen groeit op in armoede. Het verbaast me hoe stil het blijft, ook nu we weten hoe groot de impact van armoede is op onder meer de schoolprestaties. Hoe vaak valt het woord bestaanszekerheid nog?
En nog maar zelden gaat het over de gevolgen van klimaatverandering. Zeker; als je de partijprogramma’s leest, zegt, op een enkele partij na, vrijwel iedereen hier iets over. Maar in de debatten is het akelig stil. Stil ook over de gevolgen voor onze kinderen. Terwijl Unicef in juni jl. nog een rapport uitbracht waarin zij waarschuwt voor het schadelijke effect van klimaatverandering op de kinderrechten. Het recht op gezondheid en het recht op leven in een veilige leefomgeving worden geschaad. Wereldwijd en zeker ook in Nederland.
En nog een laatste punt van verbazing of verbijstering zelfs; waarom stelt niemand de vraag hoe we op de Pisa-ranglijst voor wat betreft leesvaardigheid van onze 15-jarigen in de allerlaagste regionen beland zijn. Dát was voor míj nu reden geweest voor een kabinetscrisis.
Woningen hebben we nodig in dit land, roept men, en veiligheid voor Nederland in een steeds angstiger wereld. Ik zal dit niet ontkennen, maar heel bijzonder dat het ook in het verlengde hiervan nooit gaat over onderwijs. Want als we de stikstofcrisis te boven zijn, wie in vredesnaam gaat dan die huizen bouwen waar politici de mond vol van hebben?
Wordt er ook maar iets gezegd over de noodzaak te investeren in onze mbo’ers die straks de torenhoge ambities moeten waarmaken? Of over dat veiligheid ook gaat over onderwijs; over het begeleiden en opleiden van kinderen tot burgers die onze democratische waarden uitdragen en beschermen? En dat daar minimaal een zeker niveau van geletterdheid voor nodig is? Ik heb het niet gehoord.
Lieve en beste collega’s, aan een stemadvies waag ik me niet. Het enige wat ik mezelf en jullie wens: stem met wijsheid!